Zakwaterowanie a koszty uzyskania przychodu w UK

Wydatki związane z zatrudnieniem w Wielkiej Brytanii

Zapewne kojarzysz trudne zasady dotyczące ulgi podatkowej z tytułu wydatków na zatrudnienie. Były one głównym tematem w sprawie Jayamath Kunjur z 2021 roku. Sprawa dotyczyła ulgi podatkowej na wydatki związane z podróżą, które zazwyczaj są dozwolone tylko wtedy, gdy spełniają warunki określone w sekcji 337 lub sekcji 338 Ustawy o podatku dochodowym (Zarobki i Emerytury) z 2003 r. (ITEPA).
Co zaskakujące, Sąd Pierwszej Instancji (FTT) przy rozstrzyganiu sprawy, nie odniósł się do powyższych przepisów, lecz zamiast tego zastosował bardziej złożone ogólne zasady dotyczące wydatków. Prawdopodobnie Kunjur (K) oparł swoje odwołanie na art. 336 . Było to o tyle zaskakujące, że artykuł ten wyklucza ulgę podatkową w przypadku wydatków kwalifikujących się do ulgi na podstawie bardziej hojnych przepisów sekcji 337 i 338. Nie było to jednak jedyne zaskoczenie.

Koszty podróży i zakwaterowania rozumiane przez HMRC

K był dentystą z Southampton zatrudnionym w szpitalu w południowym Londynie. Kształcił się również w kierunku chirurgii szczękowej i nie mógł tego robić bliżej swojego miejsca zamieszkania. Dojeżdżał do pracy do Londynu, ale uznał to za uciążliwe. W związku z tym wynajął mieszkanie w pobliżu szpitala w Londynie. Zatrzymywał się tam w tygodniu i w weekendy, kiedy pełnił dyżury. Twierdził, że koszty zakwaterowania zostały w całości, wyłącznie i niezbędnie poniesione w związku z wykonywaniem jego obowiązków ( sekcja 336 ITEPA ). Urząd Skarbowy uznał, że umowa o pracę K. nie zobowiązywała go do wynajmowania lokalu w pobliżu szpitala i że praca tam była jego osobistym wyborem. Odrzucono jego wniosek i zażądano odprowadzenia podatku. Nałożono również karę, ponieważ uznano, że zachował się on niestosownie, ubiegając się o ulgę, która, według HRMC, mu nie przysługiwała. K odwołał się do Sądu Pierwszej Instancji (FTT).

Wydatek bez korzyści prywatnej w UK

Sąd dokładnie przeanalizował powód, dla którego K poniósł wydatki na zakwaterowanie. Odnosząc się do sekcji 336, stwierdził, że "Całkowity i wyłączny charakter będzie spełniony w odniesieniu do konkretnego wydatku tylko wtedy, gdy nie istnieje żadna korzyść prywatna dla zatrudnionego, inna niż korzyści uboczna". Normalnie, jakakolwiek uboczna korzyść nie przeszkadza w odliczeniu całego wydatku od podatku. I odwrotnie, jeśli istnieje jakakolwiek korzyść, która nie jest przypadkowa, żaden z wydatków nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Innymi słowy, jest to odliczenie podatkowe typu "wszystko albo nic".

Wynajem zakwaterowania zamiast podróży do pracy w Anglii

Sąd nie zgodził się z głównym argumentem HMRC. Uznał on, że K był zobowiązany do poniesienia wydatków na zakwaterowanie w pobliżu szpitala ze względu na swoją pracę. Pogląd ten wydaje się zasadny. Pozostaje jednak kwestia zasady "wszystko albo nic". Sąd uznał, że wydatki na zakwaterowanie można podzielić na okresy, w których K przebywał w wynajmowanym lokalu ze względu na swoją pracę, i okresy, w których w nim nie przebywał. Wszelkie korzyści prywatne, jakie uzyskiwał z wynajmu nieruchomości podczas pobytu w Londynie, miały charakter uboczny, więc K miał prawo do ulgi podatkowej w odniesieniu do tej części wydatków. Pozostałe koszty stanowiły w całości korzyść prywatną i za tę część nie przysługiwała ulga. Nie do końca zgadzamy się z logiką przyjętą przez Sąd, ale nie ma wątpliwości, że proporcjonalne potraktowanie wydatków dało uczciwy rezultat, jeśli nie taki, który jest w pełni zgodny z prawem podatkowym.

Kara. Uznawszy, że K był uprawniony do ulgi podatkowej w odniesieniu do znacznej części wydatków, Sąd uznał oczywiście, że nie postąpił on bezzasadnie, ubiegając się o odliczenie podatkowe. Dlatego też oddalił żądanie HMRC dotyczące kary.

Decyzja ta jest intrygująca, ponieważ pokazuje gotowość do przyjęcia zdroworozsądkowego podejścia do często nieracjonalnego warunku "całkowicie, wyłącznie i koniecznie", który musi być spełniony, aby uzyskać ulgę podatkową z tytułu wydatków związanych z pracą. Jednakże, ponieważ jest to orzeczenie sądu niższej instancji, jego podejście nie może być przywoływane jako precedens dla podobnych roszczeń.